Το Ελεύθερο Σχέδιο που, με τον τρόπο που διδασκόταν, για όσους τομείς το έχουν ανάγκη,  από το έτος 1951 και εξακολουθεί να διδάσκεται στο εκπαιδευτήριο ΖΑΧΑΡΑΚΗ, είναι και το πραγματικό υπόβαθρο της Εικαστικής Ζωγραφικής. Αυτή καθ΄εαυτή η Εικαστική Ζωγραφική ή, χάριν συντομίας, ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ, έχει σαν κύρια και βασικά χαρακτηριστικά την «εικαστικότητα», η οποία φθάνει ακόμα και την πλήρη «δραπέτευση» από τον «Ακαδημαϊσμό-«Νατουραλισμό», το Χρώμα ή/και την  ασπρόμαυρη φωτοσκίαση τα οποία, χαρακτηριστικά, έπονται της βασικής εκπαίδευσης  σε αυτό που ονομάζουμε Ελεύθερο Σχέδιο. Τα δύο τελευταία είναι υποχρεωτικά στην εκπαίδευση, όμως δυνητικά – προαιρετικά στην πράξη. Και τώρα : Το αιώνιο ερώτημα που «ξεφυτρώνει» πάντα μεταξύ των ενδιαφερομένων, των παιδιών, των γονιών, των συγγενών και των φίλων (αυτούς τους τελευταίους, όταν πρόκειται για αποφάσεις ζωής, τους  αφήνουμε κατά μέρος διότι υπάρχουν, δυστυχώς, εκτός από τις επιπόλαιες, λανθασμένες, από άγνοια ή και χωρίς «ψάξιμο», απόψεις και  οι ζήλιες. οι ζηλοφθονίες οι «κομπλεξισμοί» κλπ. : «Ο… Λάκης ή η … Κα Μαρίκα λαχταρούν να μάθουν Ζωγραφική για να «μπουν» στη Σχολή Καλών Τεχνών και να γίνουν ζωγράφοι ή να μάθουν να ζωγραφίζουν από «χόμπι» για εκτόνωση, πιάνει όμως το χέρι του παιδιού η πιάνει το χέρι της Κας Μαρίκας που ξαφνικά «ζήλεψε» τους ζωγραφικούς πίνακες της εξαδέλφης της, της καλοτεχνίτησας και απέκτησε τον διακαή πόθο για ζωγραφική; Κάνουν άραγε αυτοί οι δύο που δεν έχουν πιάσει ποτέ μολύβι στο χέρι τους;». Το ερώτημα αυτό είναι προϊόν απόλυτης άγνοιας ! Και τούτο διότι εδώ και πάνω από μισό αιώνα, εις το εκπαιδευτήριο ΖΑΧΑΡΑΚΗ έχει αποδειχθεί πειραματικώς και στατιστικώς ότι όλοι οι άνθρωποι, ανεξαιρέτως, οι ανήκοντες στον μέσο όρο των ανθρώπων της Γης (μιλάμε για έναν άνθρωπο πολύ χαμηλότερου επιπέδου του αναγνώστη του παρόντος) έχουν ενγεννώς, δηλαδή από γεννησιμιού τους, την ικανότητα να ασκήσουν Τέχνη και να χειριστούν τα όργανά της. Σε ένα μικρό αριθμό από αυτούς οι ικανότητες αυτές συμβαίνει να είναι και εκδηλωμένες, για γνωστούς λόγους που δεν είναι του παρόντος. Αυτούς τους ολίγους η μάζα των πολλών τους αποκαλεί «ταλέντα». Τα «ταλέντα», λοιπόν, δεν μας ενδιαφέρουν και αυτό το λέω υπό την πολλή καλή του έννοια. Μακάρι να ήταν, όλοι όσοι ενδιαφέρονται να μάθουν Ελεύθερο Σχέδιο και Ζωγραφική, «ταλέντα». Δεν μας ενδιαφέρουν για τον απλούστατο λόγο ότι δεν μας έχουν ανάγκη. Με αυτό που λέω δεν εννοώ ότι τα «ταλέντα» δεν έχουν ανάγκη το Δάσκαλο. Αλλά εάν βαθμονομήσουμε την ανάγκη από 0 έως 10, το «ταλέντο» έχει ανάγκη το Δάσκαλο κατά 3 ενώ το μη «ταλέντο», που όμως λαχταράει να μάθει να ζωγραφίζει, τον έχει κατά 10. Συνήθως οι διάφοροι «δάσκαλοι» παρουσιάζουν τα ταλέντα σαν δικό τους έργο. Τα «ταλέντα», όμως, δεν είναι έργο των Δασκάλων αλλά είναι έργο του Θεού και του εαυτού τους ! Εάν, τώρα, η «ισχύς» της λαχτάρας για Ελεύθερο Σχέδιο ή/και Ζωγραφική είναι ίδια σε ένα «ταλέντο» και σε κάποιον που δεν έχει πιάσει  ποτέ μολύβι στο χέρι του, το αποτέλεσμα, όχι μόνο, είναι το ίδιο αλλά είναι πολύ συχνό το φαινόμενο ένα μη «ταλέντο» να ξεπερνά το «ταλέντο» που πολλές φορές είναι «κολλημένο». Τι σημαίνει «κολλημένο»; Ας πάρουμε το … Λάκη που «ζωγράφιζε» από το νηπιαγωγείο !… Μπράβο Λάκη οι γονείς, μπράβο Λάκη οι συγγενείς, μπράβο Λάκη οι φίλοι. Αποτέλεσμα : ο Λάκης να έχει «αυτοθεοποιηθεί», να έχει αποκτήσει ένα σύμπλεγμα ανωτερότητας και άντε να του ξεκολλήσεις τα κακώς έχοντα. Ένας ορεσίβιος, που δεν έχει βγάλει ούτε το Δημοτικό, είναι πολύ ποιο εύπλαστος, εκπαιδευτικά, από έναν μεγαλοαστό. Και αυτό διότι ο μεν πρώτος είναι σαν ένα από εργοστασίου πεντακάθαρο σφουγγάρι, έτοιμο να «ρουφήξει» την αγνή και σωστή γνώση ενώ ο δεύτερος είναι το «λασπωμένο» σφουγγάρι που θέλει, πρώτα, πλύσιμο και ξέβγαλμα από τα «δηλητήρια» των εσφαλμένων συνηθειών και γνώσεων. Οι παραπάνω, λοιπόν, ικανότητες, που εγγενώς υπάρχουν σε κάθε Άνθρωπο, μετά από εύστοχους εκπαιδευτικούς χειρισμούς, ανασύρονται και τηρούνται στην επιφάνεια με τα γνωστά, όπως παραπάνω, αποτελέσματα! Ποιοι είναι οι εύστοχοι εκπαιδευτικοί χειρισμοί; Θ Ε Ω Ρ Ι Α και Ε Π Ι Δ Ε Ι Ξ Η  !  Παραδείγματος χάριν προκειμένου ο εκπαιδευόμενος να αποδώσει σωστά ένα ύφασμα, αναπτύσσεται, επί ώρα, ολόκληρη θεωρία ως προς το πώς  πρέπει να αντιμετωπισθεί το ύφασμα και την στιγμή που οι εκπαιδευόμενοι «σκοντάψουν», πράγμα που, παρά την θεωρία, είναι απολύτως φυσικό,  ο Δάσκαλος συγκεντρώνει γύρω του τους μαθητές του και , βήμα προς βήμα, τους αποκαλύπτει, εμπράκτως πλέον, τα μυστικά της απόδοσης του υφάσματος. Δηλαδή : να πως επιτυγχάνεται η πτύχωση, η αναδίπλωση, η κυρτότητα ή η κοιλότητα μιας επιφάνειας κλπ κλπ. Τα ακόλουθα, επί παραδείγματι, σχέδια αφορούν στο τέταρτο χαρτί που έπιασαν στα χέρια τους  για να ζωγραφίσουν εκείνοι που τα έκαναν και που ξεκίνησαν εκ του μηδενός !!!

     

Τα ίδια συμβαίνουν και για το γυαλί και για το ξύλο και για το μέταλλο και για κάθε υλικό που εάν δεν αποδοθεί σωστά έχουμε παρωδία σχεδίου. Η «διδασκαλεία», του … καθίστε και κάντε ό,τι βλέπετε, όπως το βλέπετε όπως το νοιώθετε και όπως το αισθάνεστε , διανθισμένη και με άλλα, όπως αφήστε το χέρι να «τρέχει» ελεύθερα πάνω στο χαρτί, μη «σφίγγεστε» κλπ τέτοια,   είναι, εκπαιδευτικά, λανθασμένη διότι αφορά στα ταλέντα, δηλαδή σε εκείνους που έχουν πολύ λίγη ανάγκη το Δάσκαλο, και που αν οδηγήσει κάπου και το πλήθος των μη ταλέντων, το κάνει μετά από ένα απαράδεκτα μεγάλο χρονικό διάστημα!    Δυστυχώς πολλοί δάσκαλοι παρουσιάζουν τα ταλέντα σαν δικό τους έργο. Όμως τα ταλέντα δεν είναι έργο των δασκάλων αλλά είναι Έργο του Θεού και του εαυτού τους !   Ένα ακόμα παράδειγμα : τα τρία ελεύθερα σχέδια αγάλματος αλόγου τριών διαφορετικών προσωπικοτήτων παιδιών της τρίτης Λυκείου. Το θέμα αυτό είναι το πέμπτο θέμα μιας εκπαίδευσης, αρχαρίων, η οποία αρχίζει από το «Α» ! Με άλλα λόγια παιδιών που, τις περισσότερες φορές, δεν έχουν πιάσει ποτέ μολύβι στο χέρι τους ή, τουλάχιστον, να ζωγραφίσουν κάτι που να ξεφεύγει από τα όρια της παιδικότητας.