Ο σημερινός άνθρωπος ζει την εποχή της λεγόμενης τεχνολογικής επανάστασης. Στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν από τους κύκλους εξέλιξης της ανθρωπότητος που δεν έχει κλείσει ακόμα. Αυτή η «επανάσταση», σήμερα έχει φθάσει σε κάποιο «απόγειο». Δεν λέγω στο απόγειο διότι, αν ήταν έτσι, το ανθρώπινο γένος θα είχε εξαφανιστεί, εφόσον ο άνθρωπος δεν έχει φθάσει ακόμα το πνευματικό εκείνο επίπεδο που δεν θα του επιτρέπει πλέον να στρέφει κάθε τεχνολογικό επίτευγμα εναντίον του ανθρώπου, είτε υπό μορφή μέσου για άκρατο και ασύστολο ευδαιμονισμό, είτε υπό μορφή όπλου. Έτσι, ενώ ο σωστός – κανονικός και ανθρωπίνως τέλειος άνθρωπος, επάξιος του «άνω θρώσκοντος» όντος, θα έπρεπε να έχει αναπτύξει συμμέτρως την διάνοια και το πνεύμα του, έχει δώσει ή εξαναγκάζεται να δίδει  προτεραιότητα στη διάνοια έναντι του πνεύματος. Λέγω «εξαναγκάζεται» διότι πού καιρός για διάβασμα κάποιου αρχαίου Έλληνα συγγραφέα,  που έχει πει τα πάντα για την Ανθρώπινη Υπόσταση και της Αξίες της, σε όλους της τους τομείς (!), όταν η εκάστοτε διαθέσιμη τεχνολογία, μέσα σε χρονικό διάστημα λιγότερο του έτους, θέλει «αναβάθμιση» ή και αντικατάσταση αναγκάζοντας, έτσι, το χρήστη της να αναλίσκει αναρίθμητες ώρες μελέτης για σχετική εξοικείωση, εκταμιεύοντας ταυτοχρόνως και κατά κανόνα, ό,τι δεν του περισσεύει … Είναι γνωστός ο μέγας κίνδυνος της πλήρους αποχαύνωσης ή και αποβλάκωσης με αποτέλεσμα την αλλοτρίωση της προσωπικότητας  εκείνων οι οποίοι δεν βλέπουν την ώρα, μετά τις καθημερινές τους εργασίες, απασχολήσεις και ενασχολήσεις, να καθίσουν, μέχρι βαθείας νυκτός ή και πρωίας, «διασκεδάζοντας» με τον υπολογιστή τους. Βεβαίως από αυτά εξαιρούνται εκείνοι που έχουν καθαρά επαγγελματική, μορφωτική ή εκπαιδευτική σχέση με τον υπολογιστή. Εκείνο που πρέπει να γίνει απόλυτα αντιληπτό είναι ότι ο άνθρωπος εκείνος του οποίου η διάνοια προσεγγίζει το «ζενίθ» ενώ το πνεύμα του πλησιάζει το «ναδίρ» είναι ένα επικίνδυνο τέρας για την ανθρωπότητα και ανήκει εις τους αρχηγεύοντες εκείνης της πολυάριθμης, δυστυχώς, φυλής των ανθρωποειδών  – εχθρών της ολιγάριθμης εκείνης των ανθρώπων. Εδώ σημειώνεται ότι οι φυλές των ανθρώπων δεν είναι πέντε, όπως νομίζει ο πολύς ο κόσμος. Αυτές οι «πέντε» είναι χρωματικές διαφορές Ανθρώπων με ίσες υποχρεώσεις   και ίσα δικαιώματα. Οι φυλές είναι μόνο δύο : η πολυάριθμη εκείνη των ανθρωποειδών και η ολιγάριθμη των Ανθρώπων. Διευκρινίζεται εδώ, σε παρένθεση, ότι παραπάνω προτάχθηκε η έννοια της υποχρέωσης από την έννοια του δικαιώματος και τούτο διότι τα δικαιώματα αποκτώνται ή πρέπει να αποκτώνται μετά από την εκπλήρωση των υποχρεώσεων και ως ανταμοιβή αυτών. Εκείνο βέβαια που πρέπει να τονιστεί όσο γίνεται περισσότερο είναι ότι τα ανθρωποειδή έχουν ένα πάρα πολύ μεγάλο προνόμιο  έναντι των υπολοίπων ζώων. Το προνόμιο της δυνατότητας, και με την βοήθεια φωτισμένων δασκάλων, όχι μόνο να μεταπηδήσουν, βαθμιαία και σταδιακά, στη φυλή των ανθρώπων αλλά να φτάσουν ακόμα και τη Θέωση. Και τώρα ήρθε η ώρα του ορισμού του πνευματικού ανθρώπου. Επειδή όμως, ο ορισμός εξελίσσεται πολλές φορές σε πρόταση ή προτάσεις, λεκτικά και συντακτικά  σωστές, που όμως ο απλός ή και απλοϊκός άνθρωπος δεν τον εννοεί, θα περιγράψω τον πνευματικό άνθρωπο από τις ιδιότητες που διαθέτει.

Ο πνευματικός άνθρωπος, λοιπόν :

1. Αγαπάει τον άνθρωπο, οικείο ή όχι, γνωστό ή άγνωστο.
2. Λυπάται τον Άνθρωπο όταν αυτός προβαίνει σε σκέψεις ή/και πράξεις μη αιτιολογούσες τον «τίτλο» του. Πράξεις βλαπτικές είτε αυτές τον αφορούν είτε δεν τον αφορούν. Πράξεις βλαπτικές του Ανθρώπου γενικά ή του περιβάλλοντος. Τον λυπάται χωρίς να τον μισεί και χωρίς εκδικητικές τάσεις εναντίον του. Και όχι μόνο λυπάται αλλά και προσπαθεί να τον βοηθήσει εις το να αντιληφθεί – να  ΝΟΙΩΣΕΙ το εσφαλμένο των πράξεων αυτών με αποτέλεσμα την, εκ των έσω, αναστολή τους από τον ίδιο.
3. Ζει «ενσυνείδητα» με αποτέλεσμα να νοιώθει και να θεωρεί σαν πρώτιστα αγαθά απ΄όλα όσα διαθέτει :
   α)    Την ίδια του την ύπαρξη, δηλ. το ότι υπάρχει, με αποτέλεσμα να ευγνωμονεί, συνειδησιακά, Αυτόν εις τον οποίον οφείλει την ύπαρξή του.
   β)    Το περιβάλλον, σαν εκείνο που του εξασφαλίζει την ύπαρξή του αλλά και το υγιές της. Αποτέλεσμα της συνειδητοποίησης αυτού του δεύτερου αγαθού είναι να το σέβεται, να το συντηρεί, να το προστατεύει και να το προάγει και όλα αυτά από πραγματική Αγάπη και όχι από αίσθηση καθήκοντος όπως ο καλός, αλλά διανοητικός, Άνθρωπος. Άλλο γνωρίζω ότι είναι σωστό κάτι και επομένως θεωρώ καθήκον μου ότι πρέπει να το κάνω και άλλο το νοιώθω σωστό και από Αγάπη, προς αυτό, το κάνω.
4. Χαίρεται τα όποια αγαθά διαθέτει ή αποκτά και όταν τα αποκτά έχει την ψυχολογία ενός παιδιού που « πετάει » από την χαρά του όταν του χαρίζουν έστω και ένα « ασήμαντο »,για τον «μεγάλο άνθρωπο», παιχνιδάκι. Λυπάται αυτούς που διαθέτουν λιγότερα από αυτά που εκείνος διαθέτει και χαίρεται για εκείνους που διαθέτουν περισσότερα από αυτόν ή αποκτούν κάτι που αυτός δεν μπόρεσε να αποκτήσει.
5. Σέβεται και συμπεριφέρεται προς όλους τους Ανθρώπους το ίδιο και αδιακρίτως κοινωνικής  ή και διοικητικής θέσης ή οικονομικής κατάστασης. Δεν περιφρονεί κανέναν και τίποτε. Διατυπώνει τις απόψεις του χωρίς να προσπαθεί να μειώσει ή και να διακωμωδήσει τους άλλους και τις απόψεις τους.
6. Δεν χαιρεκακεί, δεν μνησικακεί, δεν ζηλεύει και δεν ζηλοφθονεί.
7. Δεν είναι είρων. Το ειρωνεύεσθαι τους άλλους σημαίνει έλλειψη σεβασμού προς τους άλλους και προσβολή της αξιοπρέπειάς τους. Αυτός που προσβάλει την αξιοπρέπεια του άλλου γίνεται, αυτομάτως, ο ίδιος αναξιοπρεπής.
8. Συγχαίρει αυτόν που διατυπώνει μια θαυμάσια ιδέα του την οποία όμως, έντεχνα, του υπέβαλε εκείνος βοηθώντας, έτσι, την εξύψωση του ηθικού του και της πίστης του προς τον εαυτό του, δίδοντας, συγχρόνως, σ΄αυτόν έναυσμα και θάρρος για βαθύτερες σκέψεις εφ΄ όσον μπόρεσε να….συλλάβει   « μόνος » του την παραπάνω ιδέα.
9. Είναι ευγενής προς όλους ανεξαιρέτως.
10. Καταβάλλει  κάθε δυνατή προσπάθεια προκειμένου να βοηθήσει τον πάσχοντα, προβληματισμένο ή προβληματικό πλησίον του αλλά χωρίς να ταυτίζεται συναισθηματικά με αυτόν και με εκείνα εξαιτίας των οποίων πάσχει, προβληματίζεται ή που τον καθιστούν προβληματικό γιατί τότε μετατρέπεται και ο ίδιος σε πάσχοντα, προβληματισμένο ή προβληματικό με αποτέλεσμα να μην είναι σε θέση να βοηθήσει εφόσον τότε θα έχει και αυτός ανάγκη από βοήθεια, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι «αναίσθητος».
11. Δεν  εντάσσεται στεγανά, κοινωνικώς και πολιτικώς, πουθενά και δεν φανατίζεται με τίποτε ενώ, παράλληλα, διακρίνει, υιοθετεί, υποστηρίζει και συγχαίρει το σωστό οποτεδήποτε και από οποιονδήποτε προέρχεται. Δεν «ανήκει» σε κανέναν και πουθενά ενώ, ταυτόχρονα, όλοι τον θεωρούν δικό τους και είναι δικός τους. Εξαίρεση, γι΄αυτόν, από τα παραπάνω, αποτελούν τα Εθνικά του Ιδεώδη και ό,τι έχει σχέση με τους αναλλοίωτους και διαχρονικούς Θεσμούς και Αρχές όπως εκείνες της Πατρίδας, των Θρησκευτικών Πεποιθήσεων, της Οικογένειας, της Ηθικής και των Νόμων και με κάθε τί που έχει σχέση με την Ανθρώπινη και ταυτόχρονα με την Εθνική του «ταυτότητα». Αυτά ο Πνευματικός Άνθρωπος τα προστατεύει, τα προασπίζεται και αμύνεται υπέρ αυτών γιατί γνωρίζει ότι από αυτά εξαρτάται η πραγματική Ελευθερία από την οποία εξαρτάται η πραγματική πρόοδος, εξέλιξη και ανέλιξη του Ανθρώπου και της Ανθρωπότητος. Ο Πνευματικός Άνθρωπος γνωρίζει ότι ο Άνθρωπος που, εν ονόματι μιας κακώς εννοούμενης ελευθερίας, προσπαθεί ν΄απαλλαγεί από την Εθνική του ταυτότητα και από τα δήθεν «ταμπού» που έχουν σχέση με τις παραπάνω έννοιες, είναι σαν ένα αδύναμο σκάφος μέσα σ΄ένα κυκλώναμε εξασφαλισμένο τον καταποντισμό του και την εξαφάνισή του. Και όταν το ποσοστό τέτοιων «προοδευτικών» ανθρώπων, ανάμεσα στους Ανθρώπους εκείνους που συγκροτούν ένα Έθνος, περάσει κάποιο όριο ασφαλείας, τότε το Έθνος εξαφανίζεται και η Χώρα από την οποία ξεκίνησε, υποδουλώνεται. Και όταν το φαινόμενο λάβει πανδημικές διαστάσεις επί της Γης, τότε θα έχουμε υποδούλωση της φυλής των Ανθρώπων εις την φυλή των ανθρωποειδών σε παγκόσμια, πλέον, κλίμακα και εξαφάνιση της πρώτης, δηλαδή του ίδιου του Ανθρώπου.
12. Ο Πνευματικός Άνθρωπος είναι σοβαρός, αλλ΄ουδέποτε σοβαροφανής. Είναι πάντοτε ευπροσήγορος και ποτέ απωθητικός. Οι εν γένει συμπεριφορές του ουδέποτε δικαιολογούν τον χαρακτηρισμό του ως αντικοινωνικό. Οι πάντες δέχονται ή επιζητούν την συντροφιά του διότι βλέπουν ή διαβλέπουν, αισθάνονται ή διαισθάνονται ότι κάτι θετικό θα αποκομίσουν από αυτόν,  που θα συντελέσει είτε στην εν γένει αναβάθμισή τους είτε στο να νοιώσουν την ψυχική τέρψη – ευαρέσκεια του συνάδειν με τα της δικής τους υπoστάσεως.
13. Ο χαρακτήρας του Πνευματικού Ανθρώπου παραμένει σταθερός, αμετάβλητος και αλώβητος ουδεμία σχέση έχων είτε με εκείνον που, κατά κανόνα, είναι «Καλός και Άγιος», όταν όλα τού πάνε καλά, αλλά είναι έτοιμος να πατήσει επί πτωμάτων όταν θίγονται τα συμφέροντά του, κυρίως τα οικονομικά, είτε με τον τερατογενή χαρακτήρα του κοινού θνητού που αποτελεί μέλος του, συνηθέστατα, τέρατος που λέγεται «ΟΧΛΟΣ» !!!
14. O Πνευματικός Άνθρωπος δεν δέχεται αλλά και δεν απορρίπτει τίποτε χωρίς να εμβαθύνει σε όσα το στηρίζουν και μάλιστα, όταν κάτι ξεφεύγει από τα δικά του ή τα κατ΄εκείνον καθιερωμένα, ή/και τις γνώσεις του και, εν γένει, από αυτά με τα οποία έχει ασχοληθεί. Απλά επιφυλάσσεται χωρίς, γι΄αυτό το λόγο, να τα απορρίπτει.
15. * Τέλος, ο Πνευματικός Άνθρωπος, παράλληλα με το επάγγελμα ή το λειτούργημα που ασκεί, καθώς και με τα οποιαδήποτε οικογενειακά και κοινωνικά του καθήκοντα και υποχρεώσεις (πάντα με Αγάπη και από Αγάπη προς όλα αυτά), βρίσκει τον χρόνο να σκέπτεται, να ερευνά και να μελετά με στόχο, όχι μόνο τα της επιστημονικής γνώσης, όπως την εννοούμε σήμερα, αλλά και με στόχο την εμβάθυνση εις τα μυστήρια του Σύμπαντος ή, τουλάχιστον, στο θαύμα μέσα εις το οποίον ζει καθώς και την ίδια τη φύση, την προέλευση και την αποστολή του ίδιου του Ανθρώπου, για να μπορεί να τον βοηθά όταν και όσο μπορεί, αναβαθμιζόμενος, έτσι, όχι μόνο  γνωσιολογικά αλλά και πνευματικά.

Αύγουστος 1992

Μανώλης Κ. Ζαχαράκης
Αρχιτέκτων Μηχανικός

*Υ.Γ.: Μία φορά κάποια μαθήτριά μου, μού είπε, κατά ένα τρόπο «ορθό- κοφτό» και κατηγορηματικό ! :  «Κύριε, τέτοιος άνθρωπος δεν υπάρχει»! Η απάντησή μου ήταν η εξής : «Έχεις απόλυτο δίκιο,  Θεοί δεν είμαστε … όμως,  αν κάποιος θέλει να επιτύχει και να διαπρέψει  στη ζωή του, και νομίζω ότι κάθε υγιής, εχέφρων και συγκροτημένος άνθρωπος θα το ήθελε, θα πρέπει να θέτει Θεϊκούς στόχους  ξέροντας ότι, σαν άνθρωπος, δεν θα τους φθάσει ποτέ … ΟΜΩΣ, όσο τους πλησιάζει και τους προσεγγίζει, τόσο εξελίσσεται και ανελίσσεται»!

* : Συμπληρώσεις 2013