Πριν δώσω τον ορισμό της Δημιουργικότητος, πρέπει να αναφέρω τις έννοιες οι οποίες δεν πρέπει να εμπλακούν εις αυτόν, και τούτο διότι θα γίνει το σύνηθες λάθος, να δοθεί ο ορισμός της Δημιουργικότητος μέσω των αποτελεσμάτων της, με άλλα λόγια δεν θα πρόκειται για ορισμό.
Οι έννοιες αυτές είναι: εκείνη της Δημιουργίας και η έννοια του Δημιουργού.
Δημιουργικότης, λοιπόν, είναι η επιθυμία του Ανθρώπου να υλοποιήσει μία γνώση του. Γνώση την οποία κέκτηται είτε λόγω συγκυριών ή κατόπιν αναζήτησης – έρευνας ή μετά από στιγμιαία σύλληψη κάποιας ιδέας.
Λεπτομερέστερα : Δημιουργικότης είναι η επιθυμία του Ανθρώπου να αποκτήσει την γνώση της γνώσης του υλοποιώντας την, κάνοντάς την δηλαδή υλική πραγματικότητα, ή, ανάλογα του περιεχομένου της, στοιχειοθετώντας την ως θεωρία και εν πάση περιπτώσει και πάντοτε με στόχο την παράδοσή της εις χείρας των υπολοίπων Ανθρώπων !
Προκειμένου να γίνουν αυτά, κατά το δυνατόν, αντιληπτά, θα πρέπει να ανατρέξουμε στην Κοσμογονική εκείνη θεωρία κατά την οποίαν :
1) Κάποτε (η λέξη αυτή θεωρούμενη με την ασύλληπτη, για τον Άνθρωπο, έννοια του απείρου) Η Θεότης εκέκτητο της Γνώσεως των πάντων, αοράτων τότε, αλλά αοράτων με την έννοια του ανεκδήλωτου. Στην περίπτωση αυτή όταν χρησιμοποιώ την λέξη «ανεκδήλωτο» εννοώ ανεκδήλωτο υπό την έννοια του ανυπάρκτως υπαρκτού εφόσον το ενεχόμενο είδος συχνότητος αφορά σε άπειρη συχνότητα.
Μην ξεχνάμε ότι : άπειρη συχνότης = μηδενική συχνότης.
2) Όμως, εν τοιαύτη περιπτώσει, η Θεότης στερείτο της γνώσεώς της αυτής.
Εδώ, προς κατανόηση αυτού, θα αναφέρω το εξής χονδροειδές, αν θέλετε, πληνόμως σαφές παράδειγμα :
Κρατώ ανάμεσα στο δείκτη και τον αντίχειρα ένα σφαιρίδιο. Γνωρίζω, δηλαδή
έχω την γνώση ότι, ανοίγοντας τα δάκτυλά μου το σφαιρίδιο θα πέσει. Όμως
στερούμαι της γνώσης, αυτής μου της γνώσεώς. Τη γνώση της γνώσης μου θα
την αποκτήσω εφόσον ανοίξω τα δάκτυλά μου και δω το σφαιρίδιο να πέφτει.
Έτσι Η Θεότης αποφάσισε να αποκτήσει τη γνώση της γνώσεώς της με αποτέλεσμα την εκδήλωσή της (αυτό δηλαδή που στις Γραφές αναφέρεται σαν «πτώση») μέσω του ορατού στον Άνθρωπο αλλά και αοράτου, πλην όμως υπαρκτού, πλέον, απείρου – απείρων δομών και διαστάσεων, Σύμπαντος.
Την Δημιουργικότητα ο Άνθρωπος την διαθέτει ή δεν την διαθέτει. Πρόκειται για έννοια ανεξάρτητη της γνώσεως. Μια κάποια γνώση διαθέτουν όλοι ανεξαιρέτως οι άνθρωποι. Όμως δεν διαθέτουν όλοι Δημιουργικότητα. Ο Άνθρωπος που διαθέτει μεν γνώση αλλά δεν διαθέτει δημιουργικότητα, είναι χρήσιμος για τον εαυτό του αλλά άχρηστος για τον Άνθρωπο και την ανθρωπότητα, άρα είναι άχρηστος !
Τώρα, επί τη ευκαιρία όλων αυτών, αξίζει να περάσουμε στο αποτέλεσμα διατιθέμενης Δημιουργικότητος που είναι η Δημιουργία ! Πιο συγκεκριμένα όμως θα αναφερθώ στην πρωτότυπη αλλά και χρηστή Δημιουργία. Σε εκείνη δηλαδή την Δημιουργία που το αποτέλεσμά της είναι η προσθήκη ενός ακόμη λιθαρίου στην πυραμίδα των καλώς εχόντων της Ανθρώπινης Δημιουργίας και συνεπώς η εξέλιξη και ανέλιξη του Ανθρώπου.
Προς κατανόηση των όσων θα πω θα κάνω χρήση της κορωνίδος Των Τεχνών που είναι η ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ !
Η δημιουργία διέρχεται από φάσεις που έχουν ως εξής :
1η φάση : Σύλληψη της ιδέας. Με άλλα λόγια απόκτηση μιας γνώσεως. Εδώ θα πρέπει να τονίσω και να γίνει απόλυτα αντιληπτό ότι η σύλληψη μιας ιδέας ταυτίζεται απόλυτα με την απόκτηση μιας γνώσεως που δεν υπήρχε προηγουμένως στον εγκέφαλο του συλλαβόντος την ιδέα.
2η φάση : Απόκτηση της γνώσης της γνώσης αυτής μέσω υλοποιησής της πάνω στο χαρτί .
3η φάση : Άσκηση κριτικής επί της υλοποιηθήσας ιδέας – γνώσης.
4η φάση : Επέμβαση ή σειρά επεμβάσεων, επί τα βελτίω, επί της υλοποιηθήσας – γνώσης.
5η φάση : Άσκηση κριτικής επί του τελικού αποτελέσματος.
6η φάση : Αποδοχή ή απόρριψη. Και αν μεν έχουμε αποδοχή ο στόχος του έργου επετελέσθει. Εάν έχουμε απόρριψη, σβήνονται όλα και (κατά την λαϊκή έκφραση ) « φτου κι’απ’ την αρχή»!!!
Αθήνα 7/12/2013
ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΟΣ
Κατά τον Αρχιτέκτονα Μηχανικό Μανώλη Κ. Ζαχαράκη
Πριν δώσω τον ορισμό της Δημιουργικότητος, πρέπει να αναφέρω τις έννοιες οι οποίες δεν πρέπει να εμπλακούν εις αυτόν, και τούτο διότι θα γίνει το σύνηθες λάθος, να δοθεί ο ορισμός της Δημιουργικότητος μέσω των αποτελεσμάτων της, με άλλα λόγια δεν θα πρόκειται για ορισμό.
Οι έννοιες αυτές είναι: εκείνη της Δημιουργίας και η έννοια του Δημιουργού.
Δημιουργικότης, λοιπόν, είναι η επιθυμία του Ανθρώπου να υλοποιήσει μία γνώση του. Γνώση την οποία κέκτηται είτε λόγω συγκυριών ή κατόπιν αναζήτησης – έρευνας ή μετά από στιγμιαία σύλληψη κάποιας ιδέας.
Λεπτομερέστερα : Δημιουργικότης είναι η επιθυμία του Ανθρώπου να αποκτήσει την γνώση της γνώσης του υλοποιώντας την, κάνοντάς την δηλαδή υλική πραγματικότητα, ή, ανάλογα του περιεχομένου της, στοιχειοθετώντας την ως θεωρία και εν πάση περιπτώσει και πάντοτε με στόχο την παράδοσή της εις χείρας των υπολοίπων Ανθρώπων !
Προκειμένου να γίνουν αυτά, κατά το δυνατόν, αντιληπτά, θα πρέπει να ανατρέξουμε στην Κοσμογονική εκείνη θεωρία κατά την οποίαν :
1) Κάποτε (η λέξη αυτή θεωρούμενη με την ασύλληπτη, για τον Άνθρωπο, έννοια του απείρου) Η Θεότης εκέκτητο της Γνώσεως των πάντων, αοράτων τότε, αλλά αοράτων με την έννοια του ανεκδήλωτου. Στην περίπτωση αυτή όταν χρησιμοποιώ την λέξη «ανεκδήλωτο» εννοώ ανεκδήλωτο υπό την έννοια του ανυπάρκτως υπαρκτού εφόσον το ενεχόμενο είδος συχνότητος αφορά σε άπειρη συχνότητα.
Μην ξεχνάμε ότι : άπειρη συχνότης = μηδενική συχνότης.
2) Όμως, εν τοιαύτη περιπτώσει, η Θεότης στερείτο της γνώσεώς της αυτής.
Εδώ, προς κατανόηση αυτού, θα αναφέρω το εξής χονδροειδές, αν θέλετε, πληνόμως σαφές παράδειγμα :
Κρατώ ανάμεσα στο δείκτη και τον αντίχειρα ένα σφαιρίδιο. Γνωρίζω, δηλαδή
έχω την γνώση ότι, ανοίγοντας τα δάκτυλά μου το σφαιρίδιο θα πέσει. Όμως
στερούμαι της γνώσης, αυτής μου της γνώσεώς. Τη γνώση της γνώσης μου θα
την αποκτήσω εφόσον ανοίξω τα δάκτυλά μου και δω το σφαιρίδιο να πέφτει.
Έτσι Η Θεότης αποφάσισε να αποκτήσει τη γνώση της γνώσεώς της με αποτέλεσμα την εκδήλωσή της (αυτό δηλαδή που στις Γραφές αναφέρεται σαν «πτώση») μέσω του ορατού στον Άνθρωπο αλλά και αοράτου, πλην όμως υπαρκτού, πλέον, απείρου – απείρων δομών και διαστάσεων, Σύμπαντος.
Την Δημιουργικότητα ο Άνθρωπος την διαθέτει ή δεν την διαθέτει. Πρόκειται για έννοια ανεξάρτητη της γνώσεως. Μια κάποια γνώση διαθέτουν όλοι ανεξαιρέτως οι άνθρωποι. Όμως δεν διαθέτουν όλοι Δημιουργικότητα. Ο Άνθρωπος που διαθέτει μεν γνώση αλλά δεν διαθέτει δημιουργικότητα, είναι χρήσιμος για τον εαυτό του αλλά άχρηστος για τον Άνθρωπο και την ανθρωπότητα, άρα είναι άχρηστος !
Τώρα, επί τη ευκαιρία όλων αυτών, αξίζει να περάσουμε στο αποτέλεσμα διατιθέμενης Δημιουργικότητος που είναι η Δημιουργία ! Πιο συγκεκριμένα όμως θα αναφερθώ στην πρωτότυπη αλλά και χρηστή Δημιουργία. Σε εκείνη δηλαδή την Δημιουργία που το αποτέλεσμά της είναι η προσθήκη ενός ακόμη λιθαρίου στην πυραμίδα των καλώς εχόντων της Ανθρώπινης Δημιουργίας και συνεπώς η εξέλιξη και ανέλιξη του Ανθρώπου.
Προς κατανόηση των όσων θα πω θα κάνω χρήση της κορωνίδος Των Τεχνών που είναι η ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ !
Η δημιουργία διέρχεται από φάσεις που έχουν ως εξής :
1η φάση : Σύλληψη της ιδέας. Με άλλα λόγια απόκτηση μιας γνώσεως. Εδώ θα πρέπει να τονίσω και να γίνει απόλυτα αντιληπτό ότι η σύλληψη μιας ιδέας ταυτίζεται απόλυτα με την απόκτηση μιας γνώσεως που δεν υπήρχε προηγουμένως στον εγκέφαλο του συλλαβόντος την ιδέα.
2η φάση : Απόκτηση της γνώσης της γνώσης αυτής μέσω υλοποιησής της πάνω στο χαρτί .
3η φάση : Άσκηση κριτικής επί της υλοποιηθήσας ιδέας – γνώσης.
4η φάση : Επέμβαση ή σειρά επεμβάσεων, επί τα βελτίω, επί της υλοποιηθήσας – γνώσης.
5η φάση : Άσκηση κριτικής επί του τελικού αποτελέσματος.
6η φάση : Αποδοχή ή απόρριψη. Και αν μεν έχουμε αποδοχή ο στόχος του έργου επετελέσθει. Εάν έχουμε απόρριψη, σβήνονται όλα και (κατά την λαϊκή έκφραση ) « φτου κι’απ’ την αρχή»!!!
Αθήνα 7/12/2013
ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΟΣ
Κατά τον Αρχιτέκτονα Μηχανικό Μανώλη Κ. Ζαχαράκη
Πριν δώσω τον ορισμό της Δημιουργικότητος, πρέπει να αναφέρω τις έννοιες οι οποίες δεν πρέπει να εμπλακούν εις αυτόν, και τούτο διότι θα γίνει το σύνηθες λάθος, να δοθεί ο ορισμός της Δημιουργικότητος μέσω των αποτελεσμάτων της, με άλλα λόγια δεν θα πρόκειται για ορισμό.
Οι έννοιες αυτές είναι: εκείνη της Δημιουργίας και η έννοια του Δημιουργού.
Δημιουργικότης, λοιπόν, είναι η επιθυμία του Ανθρώπου να υλοποιήσει μία γνώση του. Γνώση την οποία κέκτηται είτε λόγω συγκυριών ή κατόπιν αναζήτησης – έρευνας ή μετά από στιγμιαία σύλληψη κάποιας ιδέας.
Λεπτομερέστερα : Δημιουργικότης είναι η επιθυμία του Ανθρώπου να αποκτήσει την γνώση της γνώσης του υλοποιώντας την, κάνοντάς την δηλαδή υλική πραγματικότητα, ή, ανάλογα του περιεχομένου της, στοιχειοθετώντας την ως θεωρία και εν πάση περιπτώσει και πάντοτε με στόχο την παράδοσή της εις χείρας των υπολοίπων Ανθρώπων !
Προκειμένου να γίνουν αυτά, κατά το δυνατόν, αντιληπτά, θα πρέπει να ανατρέξουμε στην Κοσμογονική εκείνη θεωρία κατά την οποίαν :
1) Κάποτε (η λέξη αυτή θεωρούμενη με την ασύλληπτη, για τον Άνθρωπο, έννοια του απείρου) Η Θεότης εκέκτητο της Γνώσεως των πάντων, αοράτων τότε, αλλά αοράτων με την έννοια του ανεκδήλωτου. Στην περίπτωση αυτή όταν χρησιμοποιώ την λέξη «ανεκδήλωτο» εννοώ ανεκδήλωτο υπό την έννοια του ανυπάρκτως υπαρκτού εφόσον το ενεχόμενο είδος συχνότητος αφορά σε άπειρη συχνότητα.
Μην ξεχνάμε ότι : άπειρη συχνότης = μηδενική συχνότης.
2) Όμως, εν τοιαύτη περιπτώσει, η Θεότης στερείτο της γνώσεώς της αυτής.
Εδώ, προς κατανόηση αυτού, θα αναφέρω το εξής χονδροειδές, αν θέλετε, πληνόμως σαφές παράδειγμα :
Κρατώ ανάμεσα στο δείκτη και τον αντίχειρα ένα σφαιρίδιο. Γνωρίζω, δηλαδή
έχω την γνώση ότι, ανοίγοντας τα δάκτυλά μου το σφαιρίδιο θα πέσει. Όμως
στερούμαι της γνώσης, αυτής μου της γνώσεώς. Τη γνώση της γνώσης μου θα
την αποκτήσω εφόσον ανοίξω τα δάκτυλά μου και δω το σφαιρίδιο να πέφτει.
Έτσι Η Θεότης αποφάσισε να αποκτήσει τη γνώση της γνώσεώς της με αποτέλεσμα την εκδήλωσή της (αυτό δηλαδή που στις Γραφές αναφέρεται σαν «πτώση») μέσω του ορατού στον Άνθρωπο αλλά και αοράτου, πλην όμως υπαρκτού, πλέον, απείρου – απείρων δομών και διαστάσεων, Σύμπαντος.
Την Δημιουργικότητα ο Άνθρωπος την διαθέτει ή δεν την διαθέτει. Πρόκειται για έννοια ανεξάρτητη της γνώσεως. Μια κάποια γνώση διαθέτουν όλοι ανεξαιρέτως οι άνθρωποι. Όμως δεν διαθέτουν όλοι Δημιουργικότητα. Ο Άνθρωπος που διαθέτει μεν γνώση αλλά δεν διαθέτει δημιουργικότητα, είναι χρήσιμος για τον εαυτό του αλλά άχρηστος για τον Άνθρωπο και την ανθρωπότητα, άρα είναι άχρηστος !
Τώρα, επί τη ευκαιρία όλων αυτών, αξίζει να περάσουμε στο αποτέλεσμα διατιθέμενης Δημιουργικότητος που είναι η Δημιουργία ! Πιο συγκεκριμένα όμως θα αναφερθώ στην πρωτότυπη αλλά και χρηστή Δημιουργία. Σε εκείνη δηλαδή την Δημιουργία που το αποτέλεσμά της είναι η προσθήκη ενός ακόμη λιθαρίου στην πυραμίδα των καλώς εχόντων της Ανθρώπινης Δημιουργίας και συνεπώς η εξέλιξη και ανέλιξη του Ανθρώπου.
Προς κατανόηση των όσων θα πω θα κάνω χρήση της κορωνίδος Των Τεχνών που είναι η ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ !
Η δημιουργία διέρχεται από φάσεις που έχουν ως εξής :
1η φάση : Σύλληψη της ιδέας. Με άλλα λόγια απόκτηση μιας γνώσεως. Εδώ θα πρέπει να τονίσω και να γίνει απόλυτα αντιληπτό ότι η σύλληψη μιας ιδέας ταυτίζεται απόλυτα με την απόκτηση μιας γνώσεως που δεν υπήρχε προηγουμένως στον εγκέφαλο του συλλαβόντος την ιδέα.
2η φάση : Απόκτηση της γνώσης της γνώσης αυτής μέσω υλοποιησής της πάνω στο χαρτί .
3η φάση : Άσκηση κριτικής επί της υλοποιηθήσας ιδέας – γνώσης.
4η φάση : Επέμβαση ή σειρά επεμβάσεων, επί τα βελτίω, επί της υλοποιηθήσας – γνώσης.
5η φάση : Άσκηση κριτικής επί του τελικού αποτελέσματος.
6η φάση : Αποδοχή ή απόρριψη. Και αν μεν έχουμε αποδοχή ο στόχος του έργου επετελέσθει. Εάν έχουμε απόρριψη, σβήνονται όλα και (κατά την λαϊκή έκφραση ) « φτου κι’απ’ την αρχή»!!!
Αθήνα 7/12/2013