Μια μέρα του 1968

και μετά από πολύ καιρό ποιητικής στειρότητος

αποφάσισα να γράψω ένα ποίημα.

---

Tο ποίημα όμως αυτό

ήθελα να διαφέρει απ’όλα τ’άλλα.

 

Eίχα βαρεθεί πια τις συννεφιές

και τα ηλιόλουστα πρωινά.

 

Είχα βαρεθεί τις κοινότοπες πια φιλοσοφίες.

 

Είχα βαρεθεί πια τα λόγια Μεγάλων Ανδρών

που στα χείλη ενός μικρού θ’αποτελούσαν αφόρητη κοινοτοπία.

 

Kι έτσι αποφάσισα να γράψω το υ π ε ρ π ο ί η μ α !!!

 

Ένα ποίημα χωρίς βουνά, δέντρα, θάλασσες και ποτάμια.

 

Ένα ποίημα χωρίς έρωτες,

χωρίς του ήλιου ανατολές ή δύσεις

ή της  σελήνης τα ίδια και τα ίδια.

 

Ένα ποίημα χωρίς Πατρίδες ή Οικογένειες,

πόλεμο ή Ειρήνη.

 

Ένα ποίημα που με τις αρετές του ανθρώπου

καμία να’ χει  σχέση ή τις κακίες.

 

Ποίημα καμία να΄χει σχέση με κάτι

που μπορεί να δη ή να πιάσει άνθρωπος.

 

Ποίημα που να μην έχει για σκοπό

να φτιάξει ή να χαλάσει κάτι.

 

Ποίημα που πραγματεύεται μια άμορφη πέτρα,

ένα χαρτί , κι’αυτό τσαλακωμένο,

μια πιτσιλιά από λάσπη που πάτησε αυτοκίνητο

κι’ αυτό τυχαία.

 

Ποίημα που όλα μέσα του να τα’ χει αλλά και τίποτε

αλλιώς, γι’αυτό το κάτι θα’ χε γίνει

κι’ έτσι δεν θα’ ταν υπερποίημα.

 

Με άλλα λόγια, ποίημα που μέσα του

αλήθεια σκέτη μόνο να΄χει.

 

* Ποίημα π’αγάπη  ασύμφερη, συμπαντική

να εκφράζει …

 

Κι’ έτσι, γεμάτος έκπληξη,

το υπερποιήμα είδα να’ χω … γράψει ….!!!

 

* Μια και αυτό που ήθελα να πω

            ανθρώπου  γλώσσα

            δεν θα μπορούσε να εκφράσει …..!!!

Σημείωση : Τα δι’αστερίσκου σημειούμενα προσετέθησαν το έτος 1979.
Εμμανουήλ Κ. Ζαχαράκης
Αρχιτέκτων Μηχανικός